Ter land, ter ehm...meer en in de lucht!!
Door: Thijn van Eldijk
Blijf op de hoogte en volg Thijn
20 Juli 2014 | Nepal, Kathmandu
Hallo allemaal,
Zoals beloofd hier weer een verslag over mijn avontuurtjes de afgelopen weken. Een paar dagen later, en wederom vele activiteiten verder, is het nieuws over MH17 gelukkig een beetje naar de achtergrond verdwenen. Ik heb uberhaupt al een week lang niets meer geupload bedacht ik me... Dus bij deze weer een lang blog!
Want ja, waar ik jullie nog helemaal niet over verteld heb is natuurlijk mijn lesgeefproject in de ochtend. Dat begon allemaal met een observatiedag op de Baal Rastriya school, waar ik dus nu nogsteeds lesgeef. Het was natuurlijk lekker chaotisch met een klas van zo’n 20 kinderen tussen de 4 en 7 jaar, maar er hing ook wel een goede sfeer en de leraren gingen er netjes en vriendelijk met hun kinderen om. Andere verhalen gingen namelijk ook de ronde, zei het op andere scholen. Maargoed, observeren is natuurlijk even wat anders dan zelf doen... Dat bleek al op de eerste dag, toen we halverwege het kleurtjes dosereren even werden afgewisseld door onze begeleidster want ja, die kinderen moeten natuurlijk ook het riedeltje in het Nepali kennen. Sowieso is dat vanaf het begin best lastig geweest, de kinderen zijn namelijk nog erg jong en spreken zeer beperkt engels. Ook blijken de geruchten waar te zijn wat betreft Nepalees leren. Kinderen hier leren vrij gemakkelijk rijtjes uit hun hoofd, maar zodra je deze om gaat gooien wordt het ingewikkeld voor ze en raken ze in de war.
Kortom, ik en Alejandra (Spaans meisje dat samen met mij de klas heeft) hebben mijn Nepali voor dummies boek erbij gepakt voor de paar lessen daarna. Ook onze begeleidster Durga is hierin zeer behulpzaam geweest, mede door een gedeelte van de klas onder haar hoede te nemen dat nog geneens het Nepali alfabet op een redelijk niveau beheerst. En die kinderen zitten dan in dezelfde ruimte als kinderen die al in het engels tot vijftig kunnen tellen... Dusja, grote niveauverschillen maar inmiddels (na een weekje) beginnen ze door te krijgen wat de bedoeling is.
In het weeshuis ben juist ik degene die doorkrijgt wat de bedoeling is, ookal betekent dat in sommige gevallen een grove onderbreking van je vakantie. Zo heb ik vorige week dinsdag voor de volledige periode dat ik daar was algebra en wiskunde uit zitten leggen aan alle weesjes daar, met vanzelfsprekend de mentale aftakeling die daarbij komt kijken. Maar daar tegenover staan de dagen dat je met de kinderen wat rond kunt dollen, voetballen, stoeien en ze wat kunt bieden dat ze anders niet hebben. Ik ken nu alle gezichten wel, en ik vind het toch elke keer weer verassend hoe vrolijk en enthousiast ze zijn ondanks hun situatie. Gedreven in hun schoolwerk, sociaal tegenover hun klasgenoten, en altijd in voor een spelletje! Kortom, ik heb het er reuze naar mijn zin!
Qua eten ben ik onderhand wel gewend aan de maaltijden die we hier geserveerd krijgen. Afgelopen weekend (toen ik in Pokhara zat) zijn er een paar van ons naar de enige KFC in Nepal geweest, en nu is letterlijk ieder van hen hartstikke ziek!! Sowieso is er de afgelopen week elke dag wel minimaal een iemand ziek geweest, en zodra hij of zij beter werd kondigde het volgende slachtoffer zich aan. Ook ik begin het een klein beetje te voelen, zij het tot nu toe in zeer milde vorm. Maargoed, ik ga nogsteeds regelmatig uiteten voor de gezelligheid, dus de schijf van vijf houd ik mooi in stand in ieder geval! En hoewel je het niet zou geloven in een Hindustaans land heb ik hier toch echt de beste burger van mijn leven gegeten een paar dagen terug! Ook ben ik een bakkerijtje tegengekomen, en hoewel de broodjes bij lange na niet zo lekker smaken als ik Nederland (een beetje te kort gebakken enzo voor mijn smaak) voelde de binnenkomst en de geur van brood alsof ik in de hemel was beland...
En dan was er natuurlijk nog de excursie naar Pokhara, die fantastisch begon en nogsteeds fantastisch maar met een nare bijsmaak afgerond werd gisteren. Het fantastische begon al bij de hotelkamer! Grote ventilator, airco (die later het niet meer deed), een kamer delen met slechts EEN ander persoon, een grote badkamer met regendouche en een balkon.... Nou jongens, ik wilde niet meer terug naar Kathmandu. Ook de stad zelf was heerlijk rustig. Je kon er normaal ademen, geen continu getoeter of vliegtuigen over je dak (metname op onze school is dat het geval), maar wel een zacht briesje en een rustig roeitochtje over het meer naar een klein tempeltje op een eiland. Misschien klinkt het allemaal was kleverig en zwoel maar geloof me, na twee weken Kathmandu is dit echt puur genieten! Het paragliden was het enige echt spannende op de trip denk ik, en hoewel ik er in eerste instantie niet zo’ n zin meer in had (ik had inmiddels het nieuws over MH17 ontvangen...) bleek het achteraf toch echt iets dat ik niet had willen missen. Fantastisch weer, prachtig uitzicht, gewoon het vliegen opzich!, het was allemaal fantastisch!!! Dus als je ooit nog eens geld overhebt, of je bent toevallig eens in Nepal, dan weet je waar je naartoe moet!
Ik hoop dat ik jullie hiermee een beetje heb bijgepraat! Ik weet niet of ik binnen een week weer een blog kan uploaden omdat alles nu toch een beetje zijn gangetje gaat hier, maar hopelijk houd dit jullie in ieder geval even zoet ;)
Groeten uit Kathmandu!
Zoals beloofd hier weer een verslag over mijn avontuurtjes de afgelopen weken. Een paar dagen later, en wederom vele activiteiten verder, is het nieuws over MH17 gelukkig een beetje naar de achtergrond verdwenen. Ik heb uberhaupt al een week lang niets meer geupload bedacht ik me... Dus bij deze weer een lang blog!
Want ja, waar ik jullie nog helemaal niet over verteld heb is natuurlijk mijn lesgeefproject in de ochtend. Dat begon allemaal met een observatiedag op de Baal Rastriya school, waar ik dus nu nogsteeds lesgeef. Het was natuurlijk lekker chaotisch met een klas van zo’n 20 kinderen tussen de 4 en 7 jaar, maar er hing ook wel een goede sfeer en de leraren gingen er netjes en vriendelijk met hun kinderen om. Andere verhalen gingen namelijk ook de ronde, zei het op andere scholen. Maargoed, observeren is natuurlijk even wat anders dan zelf doen... Dat bleek al op de eerste dag, toen we halverwege het kleurtjes dosereren even werden afgewisseld door onze begeleidster want ja, die kinderen moeten natuurlijk ook het riedeltje in het Nepali kennen. Sowieso is dat vanaf het begin best lastig geweest, de kinderen zijn namelijk nog erg jong en spreken zeer beperkt engels. Ook blijken de geruchten waar te zijn wat betreft Nepalees leren. Kinderen hier leren vrij gemakkelijk rijtjes uit hun hoofd, maar zodra je deze om gaat gooien wordt het ingewikkeld voor ze en raken ze in de war.
Kortom, ik en Alejandra (Spaans meisje dat samen met mij de klas heeft) hebben mijn Nepali voor dummies boek erbij gepakt voor de paar lessen daarna. Ook onze begeleidster Durga is hierin zeer behulpzaam geweest, mede door een gedeelte van de klas onder haar hoede te nemen dat nog geneens het Nepali alfabet op een redelijk niveau beheerst. En die kinderen zitten dan in dezelfde ruimte als kinderen die al in het engels tot vijftig kunnen tellen... Dusja, grote niveauverschillen maar inmiddels (na een weekje) beginnen ze door te krijgen wat de bedoeling is.
In het weeshuis ben juist ik degene die doorkrijgt wat de bedoeling is, ookal betekent dat in sommige gevallen een grove onderbreking van je vakantie. Zo heb ik vorige week dinsdag voor de volledige periode dat ik daar was algebra en wiskunde uit zitten leggen aan alle weesjes daar, met vanzelfsprekend de mentale aftakeling die daarbij komt kijken. Maar daar tegenover staan de dagen dat je met de kinderen wat rond kunt dollen, voetballen, stoeien en ze wat kunt bieden dat ze anders niet hebben. Ik ken nu alle gezichten wel, en ik vind het toch elke keer weer verassend hoe vrolijk en enthousiast ze zijn ondanks hun situatie. Gedreven in hun schoolwerk, sociaal tegenover hun klasgenoten, en altijd in voor een spelletje! Kortom, ik heb het er reuze naar mijn zin!
Qua eten ben ik onderhand wel gewend aan de maaltijden die we hier geserveerd krijgen. Afgelopen weekend (toen ik in Pokhara zat) zijn er een paar van ons naar de enige KFC in Nepal geweest, en nu is letterlijk ieder van hen hartstikke ziek!! Sowieso is er de afgelopen week elke dag wel minimaal een iemand ziek geweest, en zodra hij of zij beter werd kondigde het volgende slachtoffer zich aan. Ook ik begin het een klein beetje te voelen, zij het tot nu toe in zeer milde vorm. Maargoed, ik ga nogsteeds regelmatig uiteten voor de gezelligheid, dus de schijf van vijf houd ik mooi in stand in ieder geval! En hoewel je het niet zou geloven in een Hindustaans land heb ik hier toch echt de beste burger van mijn leven gegeten een paar dagen terug! Ook ben ik een bakkerijtje tegengekomen, en hoewel de broodjes bij lange na niet zo lekker smaken als ik Nederland (een beetje te kort gebakken enzo voor mijn smaak) voelde de binnenkomst en de geur van brood alsof ik in de hemel was beland...
En dan was er natuurlijk nog de excursie naar Pokhara, die fantastisch begon en nogsteeds fantastisch maar met een nare bijsmaak afgerond werd gisteren. Het fantastische begon al bij de hotelkamer! Grote ventilator, airco (die later het niet meer deed), een kamer delen met slechts EEN ander persoon, een grote badkamer met regendouche en een balkon.... Nou jongens, ik wilde niet meer terug naar Kathmandu. Ook de stad zelf was heerlijk rustig. Je kon er normaal ademen, geen continu getoeter of vliegtuigen over je dak (metname op onze school is dat het geval), maar wel een zacht briesje en een rustig roeitochtje over het meer naar een klein tempeltje op een eiland. Misschien klinkt het allemaal was kleverig en zwoel maar geloof me, na twee weken Kathmandu is dit echt puur genieten! Het paragliden was het enige echt spannende op de trip denk ik, en hoewel ik er in eerste instantie niet zo’ n zin meer in had (ik had inmiddels het nieuws over MH17 ontvangen...) bleek het achteraf toch echt iets dat ik niet had willen missen. Fantastisch weer, prachtig uitzicht, gewoon het vliegen opzich!, het was allemaal fantastisch!!! Dus als je ooit nog eens geld overhebt, of je bent toevallig eens in Nepal, dan weet je waar je naartoe moet!
Ik hoop dat ik jullie hiermee een beetje heb bijgepraat! Ik weet niet of ik binnen een week weer een blog kan uploaden omdat alles nu toch een beetje zijn gangetje gaat hier, maar hopelijk houd dit jullie in ieder geval even zoet ;)
Groeten uit Kathmandu!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
