Blij dat ik geen muildier ben...

Blij dat ik geen muildier ben…

Hallo allemaal!

Alweer ruim een weekje verscheen mijn laatste blogje, dus hier komt weer een lange aan! Van de laatste lesdagen tot de Poon Hill track, het zal allemaal behandeld worden! En het hele feest begon allemaal vorige week maandag. Voordat ik begin overigens even een Nepalees cultuurlesje; je mag hier als man en vrouw over straat niet of nauwelijks physieke affective vertonen, maar dat geldt niet voor geslachtsgenoten. Vrienden en vriendinnen van elkaar lopen dus hand in hand, zitten op elkaars schoot en hebben handen om elkaars schouders. Goed, nu het punt van waarom ik dit allemaal vertel!

Er was namelijk in de laatste week van mijn tijd bij IDEX een nieuwe begeleider bij mijn schooltje. Deze jongen was ook nieuw bij IDEX, en had dus niet helemaal door dat deze vriendschappelijke ‘gebruiken’ in het Westen wat anders liggen. In de bus, wachtende op de bus, op school, overal voelde ik af en toe ineens een hand op mijn been of een halve knuffel van achter. Allemaal heel gezellig natuurlijk, doch ietswat ongemakkelijk… En maandag ging sowieso qua les niet zo lekker, aangezien ik in mn eentje voor de klas stond, het de allerlaatste les was voor de examens, er meer kinderen dan ooit waren en we alles al tig keer herhaald hadden en ik dus eigenlijk niet zoveel te melden had… Nahgoed, het was even balen maar het weeshuis in de middag maakte weer een hoop goed!

De dag erna, dinsdag, hadden de scholen een dag vrij in aanloop naar de examens dus heb ik de ochtend in een nieuw bejaardenhuis gezeten. Daar waren de omstandigheden een heel stuk beter dan in het eerste huis. Naast de bejaarden was er hier ook een 30-jarige vrouw die geestelijke niet helemaal in orde was. Niet eng ofzo, gewoon een steekje los, het leverde soms zelfs vrij grappige situaties op. Wel was er vrij weinig werk te doen, aangezien we met ruim tien man waren aangekomen. Dit ivm de dichte scholen. Een ochtendje vrij de dag erop was het gevolg, en samen met een aantal medevrijwilligers hebben we een fijne shop- en koffiedrinktijd gehad! De dag erna stond het examen surveilleren op het programma, wat een kleine cultureshock tochwel als gevolg had.

Van tevoren was ons namelijk verteld dat we de kinderen mochten helpen bij de examens!? Ja, dat klinkt al vreemd, ik heb het ook niet verzonnen, maar toen we daar waren en ik de kinderen hier en daar wat hintjes naar het antwoord gaf bleek dat de leraren gewoon alle antwoorden gaf. Zij schreven zelfs gewoon op de examens van de leerlingen, vulde opdrachten in, en ik voelde me behoorlijk nutteloos. Het hele nut van de examens was mij, en mijn medevrijwilligers op de Baal Rastriya school, op dat moment een beetje spoorloos. Maar het blijven schatjes van leerlingen, zo bleek ook de dag erop, dus met een andere instelling was de dag erop alweer een stuk leuker! Dat mocht ook wel, want het was mijn laatste...

Precies een week geleden, op donderdag, heb ik na het surveilleren van het Nepali examen namelijk afscheid genomen van het weeshuis en de leerlingen van mijn governmental schooltje. Zakjes met snoep in de tas gepakt moest ik nog even een leraar met losse handjes (hij tikte er nogal op los...) trotseren, om daarna met een mooie tikka op het hoofd en een club blije kindjes om mij heen weer terug richting de bus te lopen. Het waren mooie tijden, soms lastig maar ik heb er erg van genoten! Zo ook van het weeshuis, waar ik nog lekker even met de kindjes heb zitten dollen en een paar schattige tekeningen in ontvangst heb mogen nemen! Na een terugreis van het weeshuis dwars door de monsoon, je kon letterlijk raften op de rondweg en het verkeer stond totaal vast, stond nog een afscheidsetentje bij een ware Belgische frituur op de planning! Hoe raar het ook klinkt, er is dus een Nepalees die in Belgie een frituurcursus is gaan volgen en terug in Kathmandu een eigen zaakje is begonnen. Het smaakte allemaal prima, even een hapje thuis deed goed! (relatief dan...)

Na afscheid van de vrijwilligers genomen te hebben, tas ingepakt en wel, stonden we afgelopen vrijdagochtend vroeg voor een nieuw avontuur bij de Maypole Adventures! Een busreis naar Pokhara verder, en een vrij matig hotelletje, kon het avontuur beginnen! Samen met onze gids Sital, een altijd vrolijke en kletsgrage Nepalees, die het merendeel van je vragen met een grote grijns en een Hhhyeaah! beantwoorde, stond de eerste dag het traject Nayapul-Tikhedhunga (spreek uit tikkedoenga) op de planning. Het besef dat we aan een heus avontuur begonnen drong al vrij snel binnen, toen we na nog geen uur al de schoenen weer uit konden doen om door een diepe en sterkstromende rivier te waden. Onderweg kwamen we trouwens allemaal caravaantjes met muildieren tegen, en eigenaren die met zweepjes en woedende kreten de pas erin houden wat vaak ook lukte. Als ze de orde kwijtraken is dat ook al vrij snel zichtbaar overigens, bijvoorbeeld toen een van de beesten een huis in was gelopen met lading en al en vervolgens niet meer door de deur naar buiten pastte. (vraag me niet hoe hij naar binnen kwam) De lol is er al snel vanaf als de baas vervolgens met een houten knuppel het toch enigsinds in panieke dier begint af te rossen, dus liepen we maar snel door naar ons hotelletje. Dag 1 was binnen!

Dag twee zou van tevoren al een zware dag worden. Er moest namelijk 1400 meter geklomen worden, en dat met behulp van maarliefst 3500 schots en scheve stenen traptreden. (de vuurboetsduin op Vlieland stelt ineens niets meer voor...) Na de lunch begon de bewolking op te zetten, met regen als gevolg. En in de Himalaya heeft regen nog een gevolg op wat grotere hoogtes, namelijk bloedzuigers! Wormpjes zo groot als een dun gitaarsnaar, en een centimeter lang, die zich op je schoenen laten vallen en zich een weg zoeken naar je huid om zich tegoed te doen aan ehm, naja het rode goud. Goed, doch tevergeefs, op de schoenen lettend gingen we dus voort en arriveerde we moe maar voldaan in Ghorepani. Daar genoten we van een welverdiende maaltijd terwijl de muizen letterlijk (!) over je voeten liepen. Het smaakte met andere woorden erg goed! (het was serieus best lekker)

Ondanks dat we de Poon Hill track deden hebben we deze berg nooit bedwongen, omdat deze enkel in de ochtend bezocht zou worden voor een mooie zonsopgang. Naja je raad het al, het weer was belabberd, dus een beetje teleurgesteld maar toch positief gezind gingen we dag drie tegemoet. Dit was een korte dag vol met non-stop regen, maar wel dwars door de jungle wat icm de wolken echt prachtig was! Aangezien alle lunchtentjes onderweg onverwacht dicht waren zijn we, met een stevige pas, al om half 2 bij ons hotel aangekomen die dag en hebben we dus lekker bij de haard een boekje gelezen. Ook wel een dagje prettig...

Bij dag 4 begon het serieuze afdalen, de knieen gingen slijten en de bovenbenen verkrampen! Daar tegenover stond dan wel de eerste mooie dag weer, die al vroeg begon. Rond half 6 ’s ochtends klopte Sital namelijk ineens enthousiast op de deur, en toen we een beetje slaapdronken naar buiten keken bleek al snel waarom! De wolken waren opengebroken, en het uitzicht was fantastisch!! Voor de kenners; onder andere Macchapuchhure, Annapurna South en Annapurna 3 waren helder en zonnig te zien. Het dak van de wereld, we hebben het mogen zien! De toch naar beneden was vervolgens ook prachtig, de jungle lieten we achter ons en de rijstvelden en beschaving kwam weer in zicht!

En toen dag 5 aanbrak, welke overigens na 2 uur al uitgelopen was, zat het er alweer op! We hebben vervolgens lunch gehad terug in Pokhara bij een Nepalees restaurant, waar het eten zo heet was dat ik halverwege minstens 10 minuten niet heb durven eten en in paniek een fles water bestelde... (geen grap) En na nog een dineertje met Sital en twee bevriende, en ook zeer aardige en vrolijke, gidsen die wij onderweg ook al een paar keer waren tegengekomen eindigde ook dat avontuur.

De komende dagen ga ik nu nog een beetje vakantie vieren in Pokhara, er is namelijk best wat te doen in de omgeving. Zondag staat de terugreis naar Kathmandu op de planning, want ja het zit er alweer bijna op...

De hartelijke groeten, en hopelijk weer tot snel in levende lijve als ik weer terug in het land ben!