De hobbelige wegen des Nepal...

Hoi hoi!

Dit wordt een ietsje langer blog dan gebruikelijk, dan weten jullie dat alvast ;) Gisteren is er een van de nederlanders vertrokken terug naar het moederland! Het voelde bijna vreemd om te bedenken dat zij gewoon terug gaat naar Nederland, aangezien het zowel qua afstand als qua gevoel (alsof het heel lang geleden is dat ik er was) erg ver weg voelt. Deels is dat zo, maar vandaag is pas mijn eerste week hier! En wat een week is het al geweest zeg, zelfs het verkeer begint al te wennen.


Deels komt dat laatste door de reis naar Chitwan, want als je 6.5 uur heen en 6.5 uur terug in een bus zit dan ga je uiteindelijk toch maar uit verveling het verkeer proberen te begrijpen. Zo weet ik nu dat als een auto twee keer toetert hij in gaat halen, en dat een hand uit het raam betekent dat er een tegenligger aankomt. Desondanks sta je werkelijk doodsangsten uit als je even met de bestuurder meekijken, en het feit dat de ruitenwisser tot twee keer toe van de bus afviel toen we Kathmandu nog niet eens uitwaren maakte het vertrouwen in de bus ook niet veel beter... Maargoed, we reden naar Chitwan over de grootste weg van Nepal! Dan moet je ongeveer denken aan een weg van de breedte landweg in Nederland, waar twee auto’s elkaar kunnen passeren met net een centimeter ertussen, maar dan met een groote afgrond direct naast de weg zonder vangrail... Maar waar je ook aan moet denken zijn enorme vergezichten, rivieren die steeds groter worden todat ze bij Chitwan samen groter als de Waal waren. Of de rijstvelden en de Nepaleser mensen en dorpen. En last but not least de kleurrijke Indische en Nepalese vrachtautootjes, die de reis door hun (en jouw eigen bestuurder’s) rijgedrag toch van de nodige adrenaline voorzien. En dat ondanks een snelheid die de gehele 6,5 uur niet de 50 kilometer per uur overschreid. Naja genoeg over de reis, want over Chitwan valt ook genoeg te vertellen.

Maarja, het eerste dat je toch wel opvalt is de temperatuur en met name icm de luchtvochtigheid... Want even serieus, ik denk dat ik nooit meer zo erg behoefte aan een douche zal hebben als na de jungletour. Die begon met een heerlijk rustige kanotocht over een rivier (naam ben ik even kwijt), waarbij een krokodil langs de kant uiterst onscherp gefotografeerd werd door ons allen. Daarna gingen we over de hooggras velden, waar naar het schijnt altijd veel neushoors leven en rondhangen. Ook onze begeleider (van IDEX) had ze daar al een paar keer gezien, maar helaas was het ons ondanks de lijdensweg door de open zon heen niet gegunt. Als ‘goedmakertje’ gingen we vervolgens, doorzweet en wanhopig voor iets koels te drinken, naar een olifantenbroedcentrum. En ja, ze hadden drinken, maar ze hadden ook veel kettingen van zo’n 2 meter lang om de olifanten op hun plek te houden voor 20 uur per dag. Velen, inclusief mijzelf, vonden dit ondanks dat het wel te verwachten viel eigenlijk niet zo’n heel prettig gezicht en we zijn dan ook niet lang gebleven. Toen ik de volgende dag te laat was voor de olifantensafari kon ik er dus ook wel overheen komen, en hebben we gezellig met wat mensen in het lokale dorp rondgezworven alvorens de busreis terug te maken.

De dag daarop hadden we pannekoeken als ontbijt. Jaja, PANNEKOEKEN!! Stampertjesvol begon ik dus aan mijn eerste echte werkdag, afgelopen zondag dus, maar aangezien mijn school een dag vrij had heb ik mijn eerste ochtend vrijwilligerswerk gespendeerd in een lokaal bejaardenhuis. Geloof me, geen enkele oudere in Nederland zou ooit nog klagen over hun onderkomen als ze dit gezien hebben. Het bejaardenhuis is van de overheid, en alleen ouderen zonder enige familie die voor hen kan betalen wordt toegelaten. Het vrijwilligerswerk vind alleen plaats in het gedeelte van het ouderenhuis waar de gehandicapte, mentaal of fysiek, hun leven uitzitten want veel beter zou ik het niet durven noemen. Er waren twee ruimtes, 1 voor mannen en 1 voor vrouwen, waar mensen met zn twintigen op een kamer lagen. In deze ruimte hing een ehm, naja vrij penetrante lucht, je kan het je wel voorstellen denk ik, en de ouderen krijgen welgeteld 1 volwaardige maaltijd per dag (ze snacken tussendoor wat toostjes ofzo op eigen kosten). Pure ellende dus zou je denken, en toch ben ik erg blij dat ik het heb meegepakt. Ik ben bijna de hele ochtend bezig geweest met pyama’s wassen(zowel normale als met ehm, goud en diamanten zoals ze dat daar maar noemen voor het mentale gemak...), maar het werk daar houd nooit echt op en is echt heel erg belangrijk voor deze mensen. Je ziet ze gewoon gelukkig zijn als ze even wat persoonlijke aandacht krijgen, iets van hand vasthouden of een beetje tegen ze aanpraten ook al verstaan ze je niet. Het is best confronterend, maar tegelijk prachtig om te zien.

De middag in het weeshuis was heel anders, maar ook dat had natuurlijk zijn charmes. Zo hebben we kinderen geholpen met hun huiswerk (knap lastig trouwens, ik heb ineens veel meer respect voor leraren), en een balletje trappen aan het einde met een groepje wat oudere kids. Deze kinderen hebben allemaal 1 of beide ouders in de gevangenis zitten en kunnen daarom niet thuis wonen. Aan hun humeur zal je het, net zoals met alle Nepalese kinderen eigenlijk, niet merken want vrolijk zijn ze altijd!

’s avonds zijn we nog naar de Irish Pub geweest. Een epische reis wederom, we gingen namelijk met zn vijfen in de taxi, en dat zijn nogal kleine wagentjes zegmaar... Kortom, mijn Ierse kamergenoot Ronan had de eer mij op schoot te mogen nemen voor 20 minuten hobbelen(de wegen zijn op zn zachst gezegd van matige kwaliteit). Na een winkel met sextrodinary food te zijn gepasseerd verlostte ik hem maar uit zijn leiden, en hebben we met zijn allen een topavond gehad!

Al met al heb ik tot nu toe echt een toptijd hier! Het is moeilijk te beseffen dat het pas een week geleden is dat ik hier ben aangekomen, en ik hoop dat ik in de komende 4 weken nog net zoveel moois mag meemaken!

Groeten uit Kathmandu, en tot snel maarweer!!!